کد مطلب:161245 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:216
شب عاشورا
مهلتی كه سیدالشهداء علیه السلام از دشمن در شب عاشورا خواسته بودند، برای امام و یاران گرامی شان فرصت مغتنمی بود تا اردوی اسلام و مجاهدان و شیفتگان شهادت و لقای پروردگار، اندكی با خدای خود و محبوب ازلی خلوت نمایند و از لحاظ روحی خود را آماده سازند. لذا در آن شب عزیز، برخی مشغول عبادت و راز و نیاز با معبود بودند؛ عده ای دیگر مشغول قرائت قرآن؛ بعضی داخل خیمه ها، رسیدن به فیض عظیم شهادت در فردا را به یكدیگر تبریك می گفتند و نیز توفیق دیدار رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و امیرالمؤمنین علیه السلام و امام حسن علیه السلام را به همدیگر مژده و نوید می دادند. از خیمه ها صدای راز و نیاز به آسمان بلند بود. بگونه ای كه این نجوای عاشقانه، به صدای كندوی زنبور عسل تعبیر شده است. [1] .
در همان شب بود كه امام حسین علیه السلام خطبه ی معروف خود را قرائت نمود و فرمود: «من یارانی بهتر و باوفاتر از اصحاب خود سراغ ندارم و اهل بیتی فرمانبردارتر و به صله ی رحم پای بندتر از اهل بیتم نمی شناسم. خدا شما را بخاطر یاری من جزای خیر دهد. من می دانم كه فردا كار ما با اینان به جنگ خواهد انجامید. من به شما اجازه می دهم و بیعت خود را از شما برداشتم تا از سیاهی شب استفاده كرده؛ برای دور شدن از خطر اقدام كنید... این مردم مرا می خواهند و چون به من دست یابند، با شما كاری ندارند». [2] .
یاران امام من جمله برادران و فرزندان و برادرزادگان و فرزندان عبدالله بن جعفر - فرزندان حضرت زینب علیهاالسلام - فرزندان عقیل، مسلم بن عوسجه، زهیر بن قین و گروه دیگری از اصحاب امام، در جواب عرایض امام و برای ابراز وفاداری و ارادت و اعلام جانفشانی، هر كدام به نحوی كلماتی آمیخته با عشق و محبت به سیدالشهداء علیه السلام بر زبان جاری نمودند؛ كه امام در حق آنان دعای خیر نمود و به خیمه ی خود بازگشت. [3] در همان
جمع، قاسم بن الحسن علیه السلام - فرزند سیزده ساله ی امام حسن علیه السلام - از امام سؤال كرد كه: آیا من هم شهید می شوم؟ امام فرمودند: «فرزندم! مرگ در نظر تو چگونه است؟» قاسم جواب داد: ای عمو! مرگ در كام من از عسل شیرین تر است. كه امام فرمودند: «عمویت به فدای تو باد! آری؛ تو با شهیدان خواهی بود. آنهم پس از رنجی سخت و پسرم عبدالله نیز كشته خواهد شد». حضرت ماجرای شهادت طفل شیرخواره را به تفصیل بیان نموده و از شهادت خود به قاسم خبر می دهند. [4] .
در همان شب بود كه امام حسین علیه السلام خطبه ی معروف خود را قرائت نمود و فرمود: «من یارانی بهتر و باوفاتر از اصحاب خود سراغ ندارم و اهل بیتی فرمانبردارتر و به صله ی رحم پای بندتر از اهل بیتم نمی شناسم. خدا شما را بخاطر یاری من جزای خیر دهد. من می دانم كه فردا كار ما با اینان به جنگ خواهد انجامید. من به شما اجازه می دهم و بیعت خود را از شما برداشتم تا از سیاهی شب استفاده كرده؛ برای دور شدن از خطر اقدام كنید... این مردم مرا می خواهند و چون به من دست یابند، با شما كاری ندارند». [2] .
یاران امام من جمله برادران و فرزندان و برادرزادگان و فرزندان عبدالله بن جعفر - فرزندان حضرت زینب علیهاالسلام - فرزندان عقیل، مسلم بن عوسجه، زهیر بن قین و گروه دیگری از اصحاب امام، در جواب عرایض امام و برای ابراز وفاداری و ارادت و اعلام جانفشانی، هر كدام به نحوی كلماتی آمیخته با عشق و محبت به سیدالشهداء علیه السلام بر زبان جاری نمودند؛ كه امام در حق آنان دعای خیر نمود و به خیمه ی خود بازگشت. [3] در همان
جمع، قاسم بن الحسن علیه السلام - فرزند سیزده ساله ی امام حسن علیه السلام - از امام سؤال كرد كه: آیا من هم شهید می شوم؟ امام فرمودند: «فرزندم! مرگ در نظر تو چگونه است؟» قاسم جواب داد: ای عمو! مرگ در كام من از عسل شیرین تر است. كه امام فرمودند: «عمویت به فدای تو باد! آری؛ تو با شهیدان خواهی بود. آنهم پس از رنجی سخت و پسرم عبدالله نیز كشته خواهد شد». حضرت ماجرای شهادت طفل شیرخواره را به تفصیل بیان نموده و از شهادت خود به قاسم خبر می دهند. [4] .
[1] بحارالأنوار، ج 44، ص 394.
[2] كامل ابن اثير ج 4، ص 57.
[3] ارشاد شيخ مفيد ج 2، ص 92 - موسوعة كلمات الامام الحسين عليه السلام، ص 400 - بحارالأنوار، ج 44، ص 393.
[4] نفس المهموم، ص 230.